Ondanks soms grote verschillen in taal, religie en cultuur lijken wij vandaag de dag toch één ding met elkaar te delen: de idee van mensenrechten. ‘Alle mensen’ – zoals de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (1948) dit krachtig uitdrukt – ‘worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren’. Erkenning van deze rechten en de inherente waardigheid van alle mensen wordt in de UVRM zelfs als grondslag gezien ‘voor de vrijheid, gerechtigheid en vrede in de wereld’. Mensenrechten lijken in die zin de morele en politieke lingua franca van de moderne tijd. En toch leven we in een wereld die gekenmerkt wordt door extreme ongelijkheid, armoede en geweld. Een wereld waarin grote delen van de wereldgemeenschap onder mensonwaardige omstandigheden moeten leven. Heeft dit enkel te maken met een slechte naleving van de mensenrechten door regeringen of met de idee van mensenrechten zelf? Die vraag staat centraal in beide lezingen.’

Literatuur
• C. Douzinas (2000), The End of Human Rights, Oxford: Hart Publishing.
• L. Hunt (2008), Inventing Human Rights. A History, New York, W. W. Norton & Company.
• H. Lee (1960), To Kill a Mockingbird, New York: HarperCollins.
• D. Moellendorf (2022), Mobilizing Hope. Climate Change and Global Poverty, New York: Oxford University Press.
• S. Moyn (2012), The Last Utopia: Human Rights in History, Cambridge (Mass.): Harvard University Press.
• S. Moyn (2019), Not Enough. Human Rights in an Unequal World, Cambridge (Mass.): Harvard University Press.

Personalia
Ronald Tinnevelt is als hoogleraar Rechtsfilosofie verbonden aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Radboud Universiteit. Hij verricht onderzoek naar de weerbaarheid van de democratische rechtsstaat, mensenrechten, de normatieve status van politieke partijen en de idee van mondiale rechtvaardigheid. Momenteel bereidt hij met L. Corrias (VU) een bundel voor met als titel ‘European Ways of Life’ (Edgar Elgar 2025).